Prezes: Maria Dzierżanowska

wiceprezes: Małgorzata Krasnodębska

sekretarz: Iwona Liana

skarbnik: Teresa Moskal 

członek: Irena Mazur

członek: Franciszek Czarkowski

członek delegat: Bożena Mazur

Asystent Kościelny: ks. dr Piotr Wójcik

12 stycznia 1993 r. – Jan Paweł II w przemówieniu do biskupów polskich podczas wizyty Ad limina Apostolorum zachęca do wznowienia działalności Akcji Katolickiej w Polsce.

16-18 marca 1995 r. – 275 Konferencja Episkopatu Polski, obradująca w Warszawie, powołuje Akcję Katolicką w Polsce z siedzibą w Warszawie, jako publiczne stowarzyszenie katolików świeckich.

21 czerwca 1995 r. – Ks. Biskup Antoni Dydycz podczas I Synodu Diecezji Drohiczyńskiej w Bielsku Podlaskim powołuje Akcję Katolicką Diecezji Drohiczyńskiej.

4 września 1995 r. – ks. Marek Sidoruk zaprasza księży naszej diecezji na sesję poświęconą organizacji Akcji katolickiej w parafiach.

5 października 1995 r. – Ks. Marek Sidoruk zostaje powołany dekretem Ks. Antoniego Pacyfika Dydycza Biskupa Drohiczyńskiego pierwszym asystentem diecezjalnym AK.

20 października 1995 r. – w Drohiczynie odbywa się sesja formacyjna dla kapłanów.

2 maja 1996 r. – z upoważnienia 275 Konferencji Episkopatu Polski kard. Józef Glemp, dekretem powołuje Akcję Katolicką w Polsce z siedzibą w Warszawie.

2 maja 1996 r. – z upoważnienia 282 Konferencji Plenarnej Episkopatu Polski, kard. Józef Glemp zatwierdza pierwszy, eksperymentalny Statut Akcji Katolickiej na okres 3 lat.

1 października 1996 r. - rozpoczyna pracę Krajowe Biuro Akcji Katolickiej w Polsce.

12 października 1996 r. – powstaje Statut Akcji Katolickiej Diecezji Drohiczyńskiej.

13 października 1996 r. – JE Ks. Biskup Antoni Dydycz eryguje dekretem Akcję Katolicką Diecezji Drohiczyńskiej, działającą na terenie diecezji już od 21 czerwca 1995 r.. Jednocześnie zatwierdza Statut stowarzyszenia i poświęca je opiece bł. Honorata Koźmińskiego.

12 listopada 1996 r. – I Pielgrzymka Akcji Katolickiej na Jasną Górę.

14 listopada 1996 r. – I sesja formacyjna świeckich w Drohiczynie.

24 listopada 1996 r. – List pasterski JE Ks. Biskupa Antoniego Dydycza na uroczystość Chrystusa Króla (patronalne święto AK).

10 maja 1997 r. – II sesja formacyjna świeckich w Drohiczynie.

18 czerwca 1997 r. – minister Administracji i Spraw Wewnętrznych Leszek Miller podpisuje rozporządzenie nadające osobowość prawną Akcji Katolickiej Diecezji Drohiczyńskiej.

20 września1997 r. – III Sesja formacyjna świeckich w Drohiczynie.

Niniejsze wydarzenia dokumentujemy materiałami archiwalnymi.

Bł. Honorat Koźmiński Patron Diecezjalnego Instytutu
Akcji Katolickiej Diecezji Drohiczyńskiej

Chyba nie ma takiego ruchu, stowarzyszenia czy instytutu katolickiego, który by nie miał swojego patrona. Nie inaczej jest z Akcją Katolicką w Polsce, która za orędownika i wzór do naśladowania wybrała św. Wojciecha, biskupa i męczennika. Instytut Akcji Katolickiej Diecezji Drohiczyńskiej wybrał dodatkowo, jako swojego szczególnego patrona – za życzliwą podpowiedzią Ks. Bpa Antoniego Dydycza – bł. Honorata Koźmińskiego.

Bł. Honorat urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej. Przyszedł na świat w bardzo trudnym dla Polski czasie, kiedy była podzielona między zaborców. Co gorsze, z powodu kolejnych zrywów niepodległościowych, była także poddawana ciągłym represjom. Bł. Honorat otrzymał na chrzcie imiona Florentyn, Wacław, Jan i Stefan, z których używał tylko drugiego. W 1840 r. rodzina Koźmińskich przeniosła się do Włocławka. Jedenastoletni wówczas Wacław rozpoczął naukę w gimnazjum w Płocku. Był to jeden z przełomowych okresów w jego życiu. Chociaż pochodził z bardzo pobożnej rodziny i otrzymał solidne religijne wychowanie (był także ministrantem), stopniowo stracił wiarę i zaparł się Boga.

W stanie zupełnej niewiary Wacław rozpoczął w 1844 r. następny etap swojej edukacji – studia w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Budowniczym. Po upływie niespełna dwóch lat został niespodziewanie oskarżony o spisek przeciwko carowi i osadzony w Cytadeli w Warszawie. Pomimo tego, że nic mu nie udowodniono, znalazł się w słynnym X pawilonie, który był przeznaczony dla więźniów z wyrokiem śmierci. Nieludzkie warunki i brutalne przesłuchania sprawiły, że Wacław zachorował na tyfus i był bliski śmierci. Dzień 15 sierpnia 1846 r. stał się kolejnym przełomowym momentem w jego życiu. Wtedy to doznał tajemniczej wizji, pod wpływem której nawrócił się i zaczął wracać do zdrowia.

Po upływie jedenastu miesięcy Wacław został nieoczekiwanie zwolniony z więzienia. Zupełnie odnowiony duchowo, 8 grudnia 1848 r., wstąpił w Warszawie do zakonu kapucynów. Mając wtedy 19 lat, przyjął imię Honorat i rozpoczął zakonną formację. Chociaż pragnął realizować swoje powołanie jako brat zakonny, posłuszny woli przełożonych, przygotowywał się do kapłaństwa. Święcenia kapłańskie przyjął Honorat 27 listopada 1852 r.. Bezgranicznie ufając Temu, który cudownie odmienił jego życie, bardzo poważnie potraktował Boże wezwanie do świętości. Życie zakonne o. Honorata było naznaczone surowością, niezwykłą pracowitością i zaangażowaniem w duszpasterstwo. Pełnił on m.in. funkcję wykładowcy retoryki, sekretarza prowincjała i spowiednika nawracających się.

Po skasowaniu przez władze carskie klasztoru w Warszawie, o. Honorat wraz ze swymi współbraćmi przeniósł się do Zakroczymia. W tym czasie z całą wyrazistością ujawnił się jego charyzmat jako kaznodziei, spowiednika i kierownika duchowego. Do konfesjonału o. Honorata przybywali ludzie nie tylko z okolic, ale również z Litwy, Ukrainy i Podola. Wkrótce okazało się, że działania zaborcy zmierzają do likwidacji wszelkich przejawów życia zakonnego na okupowanym terenie. Mimo bardzo trudnej sytuacji, o. Honorat rozpoczął w Zakroczymiu dzieło, które było fenomenem w skali całego Kościoła – chodzi o ukryte, bezhabitowe zgromadzenia zakonne. Założył ich w sumie 23, określając jednocześnie cel i pole pracy oraz zapewniając organizację i kierownictwo. Członkowie tych zgromadzeń składali śluby zakonne, ale żyli wśród ludzi, bez zewnętrznych oznak powołania, w czym przypominali dzisiejsze instytuty świeckie.

Z pomocą swoich duchowych córek i synów – którymi kierował przez konfesjonał i korespondencję – o. Honorat starał się docierać do wszystkich środowisk i odradzać w nich ducha gorliwości pierwszych chrześcijan. Założone przez niego zgromadzenia podejmowały cały szereg ważnych prac na polu charytatywnym i apostolskim, m.in. wśród młodzieży szkolnej, rzemieślników, w fabrykach, wśród ludu wiejskiego, w przytułkach dla ludzi starszych i upośledzonych. Do dziś istnieją 3 zgromadzenia honorackie habitowe: felicjanki (powołane we współpracy z bł. Marią Angelą Zofią Truszkowską), serafitki i kapucynki oraz 14 bezhabitowych, które powstały tajnie w czasach zaborów.

W 1892 r., po licznych rewizjach i prześladowaniach, decyzją władz carskich klasztor w Zakroczymiu został skasowany, a zakonnicy zostali przeniesieni do Nowego Miasta nad Pilicą. Mimo braku jakiejkolwiek nadziei na poprawę sytuacji o. Honorat nie tracił wiary ani pogody ducha. Miejscem jego duszpasterskiej działalności stał się słynny konfesjonał-szafa, przez kratki którego nadal kierował bezhabitowymi zgromadzeniami i spowiadał tłumy ludzi. Jego misję utrudniały ciągłe rewizje i przesłuchania, bowiem władze carskie nieustannie podejrzewały go o wywrotową działalność i kierowanie nielegalnymi stowarzyszeniami.

W 1906 r. zdrowie o. Honorata pogorszyło się do tego stopnia, że musiał całkowicie zrezygnować ze spowiadania. Jego ostatnie lata były naznaczone w dużym stopniu cierpieniem, wzgardą i zapomnieniem. Powodem tego było podstępne wciągnięcie go w ideologię niebezpiecznego dla Kościoła ruchu mariawickiego. Został w ten sposób odsunięty przez polskich biskupów od kierowania założonymi zgromadzeniami bezhabitowymi, co przyjął z największą pokorą i posłuszeństwem. O. Honorat odszedł do Pana w opinii świętości 16 grudnia 1916 r.. Jan Paweł II beatyfikował go w roku 1988.

Opracowanie: ks. dr Wodzisław Szczepanik

Wykaz parafii Diecezji Drohiczyńskiej, w których działa Akcja Katolicka

1. Bielsk Podlaski parafia Narodzenia NMP i Św. Mikołaja
2. Bielsk Podlaski parafia Matki Bożej z Góry Karmel
3. Brańsk parafia Wniebowzięcia NMP
4. Drohiczyn parafia Trójcy Przenajświętszej
5. Hajnówka parafia Podwyższenia Krzyża Świętego
6. Kamionna parafia Niepokalanego Poczęcia NMP
7. Kosów Lacki parafia Narodzenia NMP
8. Kożuchówek parafia Świętego Wawrzyńca
9. Miedzna parafia Zwiastowania NMP
10. Perlejewo parafia Przemienienia Pańskiego
11. Prostyń parafia Trójcy Przenajświętszej
12. Siemiatycze parafia Wniebowzięcia NMP
13. Siemiatycze parafia Świętego Andrzeja Boboli
14. Sokołów Podlaski parafia Niepokalanego Serca NMP
15. Sokołów Podlaski parafia  Św. Jana Bosko
16. Stoczek parafia św. Stanisława Biskupa Męczennika
17. Węgrów parafia Wniebowzięcia NMP
18. Węgrów parafia  Św. Piotra z Alkantary i Św. Antoniego z Padwy

Ks. Asystenci Diecezjalnego Instytutu Akcji Katolickiej Diecezji Drohiczyńskiej

Ks. Marek Sidoruk                
Ks. Zbigniew Domirski
Ks. Tadeusz Osiński
Ks. Andrzej Lubowicki
Ks. Grzegorz Bałuczyński
Ks. Wodzisław Szczepanik

Ks. Piotr Wójcik